Gisteren was het zover. Na een uitgebreide opruim-, schoonmaak- en fotografiesessie kwam er een bord in de tuin. Niet bij ons, maar recht aan de overkant. We krijgen dus nieuwe overburen.
Terwijl het te koop-bord vrolijk wappert in de wind, vraag ik me af wie onze nieuwe overburen zullen worden. Komt er een gezin wonen met kinderen van dezelfde leeftijd als die van ons (daar hebben onze kinderen de hoop op gevestigd), komt er een jong stel (misschien wel een mooi oppasadresje voor de oudste?) of juist een stel waarbij de kinderen al het huis uit zijn?
Ik ben dus behoorlijk nieuwsgierig aangelegd en kijk dan soms toch of de makelaar niet langs komt voor een bezichtiging. Of er auto’s wat langzamer rijden om te kijken, of er mensen even langs het huis fietsen of lopen.
Om mijn nieuwsgierigheid nog wat extra aan te wakkeren is er aanstaande zaterdag een open huis. Ik denk dat ik ergens een mooi plekje op zoek om het eens onopvallend te bekijken, om te zien of ik onze toekomstige overburen kan spotten.
Misschien is het wel een slechte eigenschap, die nieuwsgierigheid. Maar het lukt me niet om dat te onderdrukken. Daarbij hebben we ook een vrij rustige straat, alles kabbelt hier rustig voort. Dus een huis dat te koop komt, geeft weer wat meer beweging. En het is ook wel een positieve nieuwsgierigheid, op een goede manier benieuwd naar nieuwe mensen in de straat, die een fijn plekje kunnen vinden om te wonen.
Een zin die zomaar even in me opkwam. Nou ja, niet helemaal zomaar, er zit natuurlijk wel een verhaal achter. Maar voor mij is dit wel een zin om te onthouden.
Ik ben namelijk altijd op zoek naar van alles, nieuwe uitdagingen, andere omgevingen. Nog voordat ik het ene goed heb afgerond, wil ik al door naar het volgende. Als iemand aan mij vraagt of ik graag nieuwe uitdagingen aan ga, dan kan ik dit volmondig met ja beantwoorden. Wat op zich een goede eigenschap is, ik ben niet bang voor nieuwe dingen. Maar die eigenschap wordt dus minder goed, als je wel steeds die uitdagingen aangaat en ze vervolgens niet afmaakt om weer door te gaan naar een volgende uitdaging.
Dit besef sluimert al wat langer door mijn hoofd, maar het lukte me ineens om het beter te omschrijven. Want het steeds iets anders willen gaat bij mij niet werken. Dat betekent niet dat ik geen uitdagingen aan kan gaan, maar die moet ik juist zoeken in datgene wat ik al heb. Dat wat ik al heb steeds verder ontwikkelen en zo de rust vinden.
Want ik houd dan misschien van uitdagingen, ik houd ook van rust. Rust in mijn hoofd, alles wat rustig op zijn plekje valt. Dingen kunnen niet rustig op hun plekje vallen, als dat plekje steeds verandert of overhoop wordt gehaald. En dit besef geeft al rust en zin om met van alles aan de slag te gaan. Om verder te ontwikkelen, beter te maken.
Voor mezelf is dit een mooi inzicht, een mooi zinnetje dat in mijn hoofd kwam. En daarom schrijf ik het hier dan ook op, zodat ik het terug kan zien en mezelf er aan kan herinneren als dat nodig is.
Het wordt tijd om het dan toch eens te bekennen. Misschien weet je het al wel, misschien ook niet, maar ik ben verslaafd aan het spel The Sims. Er zijn tijden dat ik het een hele tijd niet speel, om dan weer over te schakelen op regelmatig het spel aanzwengelen.
Inmiddels zijn we alweer aanbeland bij The Sims 4 en heb ik ook mijn dochters aangestoken met het virus. Vooral de middelste is ook lichtelijk verslaafd. Speelde ik vroeger met Barbies en speelt zij (nog af en toe) met Playmobil, nu hebben we een fantasiewereld bij The Sims.
Leuk? Waarom?
Maar wat is nu precies zo leuk aan? Het is moeilijk uit te leggen, maar ik doe een poging. Het begint al bij het creëren van je Sim, het ‘poppetje’ waar je mee speelt. Je past het uiterlijk aan, zoekt wat leuke outfits uit, geeft het wat karaktereigenschappen en een doel om naar te leven. Meestal begin ik met één Sim, maar je kunt ook met een heel gezin starten.
Vervolgens ga je zoeken waar je gaat wonen, bouw je zelf of kies je een bestaand huis. Ik ga meestal voor een bestaand huis om die geleidelijk aan aan te passen naar wat ik zelf leuk vind. Je begint met een beperkt budget, dus de hele inrichting meteen op de schop gooien gaat meestal niet.
Ondertussen is het vooral belangrijk om de behoeften van je Sim op peil te houden. Honger, slaap, sociaal, hygiene etc. Gaan die in het rood dan heb je een chagrijnige Sim, die niets meer wil.
Wat dan vooral leuk is, is om carrière te maken, je doelen te bereiken en je Sim verder te ontwikkelen. En heb je daar genoeg van of loopt het niet zoals je wilt, dan begin je gewoon weer opnieuw. Daar ben ik altijd nogal gemakkelijk in, maar ooit ga het me lukken om echt heel lang met hetzelfde karakter te spelen. 🙂
De regie in handen
Alles bij elkaar maakt het voor mij echt een leuk spel. Een spel waar je even in een ander leven kunt duiken. Waarin je kunt worden wat je wilt en je zelf de regie in handen hebt. Het is verslavend, als ik er aan begin kan ik er maar moeilijk mee stoppen. Maar ik kan me niet voorstellen dat ik helemaal alleen sta in deze verslaving, misschien jij ook wel?
Tijdens het opruimen van een stapel tijdschriften kwam ik de kalender van Flow tegen. De kalender die ik in elkaar wilde knutselen en ergens op wilde hangen, maar nu dus nog gewoon compleet in elkaar zit. Nou ja, op één kaartje na. Want ik spiekte even bij de data van deze week en kwam deze vraag tegen. En ik dacht, dat is wel een leuke om een blog aan te wijden. Dus daar komt ie dan…
Als je jezelf vergelijkt met wie je tien jaar geleden was, wat is er dan veranderd?
En dat is nog niet zo’n gemakkelijke vraag, dat is een heel stuk terug in de tijd en er is sindsdien behoorlijk wat veranderd. Ik zet het eens even op een rijtje.
Tien jaar geleden…
waren we een gezin met 2 meiden
woonden we in een ander huis in een andere wijk
werkte ik 20/24 (mijn aantal uren weet ik niet meer precies) uur in Tilburg
was ik al druk in de weer met foto’s maken (en dat is nu even heel handig)
hadden we een kat en een konijn
reed ik op een solex tijdens een vrijgezellenfeest
vierden we ook al vakantie in Frankrijk
droeg ik een rode stippeltjesjurk
ging ik weer eens van een beetje lang naar kort haar
Grappig om dat zo op een rijtje te zien, maar wat is er nu dan echt veranderd? Van 2 meiden gingen we naar 2 meiden en een jongen, dat is een flinke verandering. En ik hoop dat ik door de jaren heen wat wijzer ben geworden. Alhoewel het een zoektocht blijft en ik mezelf nog steeds behoorlijk in de weg kan zitten. De grootste verandering is natuurlijk dat ik de afgelopen 10 jaar een groot deel daarvan thuisblijfmoeder was en ik merk nu dat dit een behoorlijke impact heeft gehad. Als ik er zo over nadenk, dan heeft dat mijn wereld wel wat kleiner gemaakt en heb ik me minder ontwikkeld dan ik misschien wel had gewild.
Emotioneel en sociaal
Natuurlijk is er een hoop veranderd, ons gezin is gegroeid, we zijn verhuisd, ik ben weer aan het werk gegaan. Maar ik denk dat de grootste verandering, afgezien van de gezinsuitbreiding, toch wel de laatste tijd plaats vindt en plaats gaat vinden. Ik merk dat het weer aan werk zijn heel wat met me doet. Op emotioneel en op sociaal gebied. Het is even heel wat anders dan thuis zijn en zorgen dat ons gezin draait. Je bent niet meer alleen, er zijn nu veel meer externe invloeden, waardoor ik bij mezelf dingen tegen kom waarvan ik me niet eerder zo bewust was. Een heel leerproces, maar met vallen en opstaan gaat me dat lukken.
Zo, die vraag uit de Flow-kalender maakt toch behoorlijk wat los. Goed om bij stil te staan, hierover na te denken. Ik merk zelf dat het voor mij weer wat dingen op een rijtje zet.
En dan de vraag aan jou, wat is er bij jou veranderd?
Zaterdagochtend stapte ik in de trein voor een best wel lange rit naar Leiden. Want dat was de eindbestemming voor dit weekend, een weekendje helemaal alleen de toerist uithangen.
‘Waarom zou je dat doen?’ vraag je je misschien af. Dat vind ik lastig uit te leggen, maar ik vind het gewoon erg prettig om helemaal alleen te zijn. Om even met niemand rekening te houden en te doen wat ik zelf wil. En dat klinkt misschien heel egoïstisch en dat is het misschien ook wel. Toch merk ik, het was de eerste keer dat ik zo lang alleen op pad ging, dat het me helpt om even tot mezelf te komen.
Alhoewel dat nog best lastig was, want het lukte me die zaterdag nog niet zo goed om te onthaasten. Om toe te geven aan het alleen zijn, het rustig aan doen en genieten. Vooral het avondeten vond ik lastig, ik was dan ook zo klaar. Mocht ik dit vaker gaan doen, dan neem ik gewoon een boek mee. 🙂
Maar na een fijne avondwandeling door de stad, begon de rust steeds meer te komen. En dat dwalen door de stad heb ik volgende ochtend weer hervat. Na het ontbijt, het inpakken en het uitchecken, trok ik er weer op uit. Heerlijk is dat op zondagochtend, als de stad net weer tot leven komt. Straatje in, straatje uit en steeds verbazend over al die mooie huizen en gebouwen. Leiden is wat dat betreft echt een heerlijke stad, er is zoveel moois te zien.
Na dat dwalen trakteerde ik mezelf op een Chai Latte met cheesecake. Zo kon ik mooi even de tijd overbruggen tot de winkels open zouden gaan, want ik wilde nog wel even winkelen. Maar daar ben ik niet meer zo goed in, merk ik wel. Behalve dan in de Dille & Kamille, daar kan ik heerlijk rondneuzen. Op de één of andere manier vind ik dat altijd een heel rustgevende winkel.
Uiteindelijk besloot ik dat het genoeg was geweest en stapte ik weer in de trein richting Brabant. Het was een fijn weekend, maar ik verheugde me er ook op om weer naar huis te gaan.
Hieronder nog wat foto’s van mijn weekend in Leiden. Ik maakte eigenlijk nog niet eens zoveel foto’s, ik denk dat ik dus nog wel een keer terug ga.
Mijn eerste werkdag, gisteren was het echt zo ver. Lang naar uitgekeken en dan is het ineens zo ver. En jeetje, wat vond ik het spannend. Want het voelde zo lang geleden (en dat is het eigenlijk ook). Dus het voelde allemaal wat onwennig en vreemd. En dus heel erg spannend. Maar het voelde ook goed, fijn om weer aan de slag te gaan.
Ik werd warm ontvangen, voelde me meteen op mijn gemak en heb alle informatie tot me genomen. Meegekeken, meegelopen en goed rond gekeken. Heel veel nieuwe mensen ontmoet, ik denk dat ik nog wel een tijde kan gaan oefenen op namen. Met al die nieuwe indrukken was het al snel weer tijd om naar huis te gaan, de eerste werkdag zat er alweer op.
Thuis werd ik door Joris en de kinderen enthousiast ontvangen, zelfs met een bloemetje erbij. En dat vond ik zo lief, de spanning kwam er meteen even uit. ‘Het is toch wel leuk?’ vroeg Joris een beetje geschrokken. En ja het is leuk, maar ook heel erg nieuw en spannend. Maar vooral leuk en morgen mag ik weer. Ik heb er zin in. 🙂
Het woord ‘spannend’ komt hierboven nogal vaak voorbij en dat is natuurlijk niet zo vreemd. Voor mij omschrijft dat het beste wat er in me omgaat, ik voel het door heel mijn lijf. Het zou ook raar zijn als het niet zo was, als ik na bijna 8 jaar weer aan het werk zou gaan alsof het nooit anders is geweest.
Ik ben namelijk altijd op zoek naar van alles, nieuwe uitdagingen, andere omgevingen. Nog voordat ik het ene goed heb afgerond, wil ik al door naar het volgende. Als iemand aan mij vraagt of ik graag nieuwe uitdagingen aan ga, dan kan ik dit volmondig met ja beantwoorden. Wat op zich een goede eigenschap is, ik ben niet bang voor nieuwe dingen. Maar die eigenschap wordt dus minder goed, als je wel steeds die uitdagingen aangaat en ze vervolgens niet afmaakt om weer door te gaan naar een volgende uitdaging. 
waren we een gezin met 2 meiden
Recente reacties