Aan het eind van de vorige maand nam ik me voor om eens buiten mijn standaard categorieën te gaan lezen. Ik had al een boek op het oog inmiddels, maar zat nog midden in een ander boek. En dat wilde niet zo vlotten. Het is gelukt, het boek is uit.
Alles op alles – Paul Cleave
Dit boek kwam ik laatst bij Flavie tegen en toen had ik het ook al gelezen. Ik was benieuwd naar haar mening hierover. En die kwam wel aardig overeen met die van mij.
Hoever zal hulpsheriff Noah gaan om zijn belofte aan Alyssa’s vader na te komen? Zeker als hij alles al een keer verloren heeft… Een aangrijpende nieuwe thriller van meesterverteller Paul Cleave. Wanneer Alyssa Stone vermist raakt, weet hulpsheriff Noah Harper dat hij heel wat grenzen moet overschrijden om het jonge meisje te vinden. Maar zijn reddingsactie kost hem zijn vrouw, zijn baan en zijn woonplaats. Wanner Noah twaalf jaar later een nieuw leven heeft opgebouwd, krijgt hij ineens een telefoontje. Alyssa is weer verdwenen en haar vader wil dat Noah de belofte nakomt die hij al die jaren geleden deed – dat hij ervoor zou zorgen dat haar nooit meer iets slechts overkwam. Noah moet zichzelf de vraag stellen: hoever wil hij gaan om haar te vinden?
Want inderdaad, veel actiemomenten in het boek en in mijn ogen zijn die wel wat overdreven. Het maakt het boek minder geloofwaardig. Maar ja, het blijft een erg spannend verhaal, dus ondanks dat blijf ik lezen.
Hoe vermoord ik mijn familie – Bella Mackie
Om nog maar eens in de goede fantasieverhalen te blijven hangen, kom ik terecht bij dit boek. Ik heb het regelmatig voorbij zien komen en was wel benieuwd. Volgens mij is het zo’n geval van de één vindt het niets en de ander vindt het geweldig.
Wanneer Grace Bernard ontdekt dat haar afwezige miljonairsvader de smeekbeden van haar stervende moeder heeft afgewezen, zweert ze wraak door elk lid van zijn familie te vermoorden.
Ik heb meerdere mensen vermoord (sommige op gruwelijke wijze, andere heel koelbloedig) en toch zit ik nu in de gevangenis voor een moord die ik níét heb gepleegd. Als ik bedenk wat ik écht heb gedaan, vind ik het stiekem jammer dat niemand ooit zal weten wat voor complexe klussen het waren. Ik hoop er natuurlijk ongestraft mee weg te komen, maar ik stel me graag voor dat iemand ooit, als ik er allang niet meer ben, een oude kluis opent en deze bekentenis vindt. Mensen zouden van hun stoel vallen. Er is per slot van rekening vrijwel niemand ter wereld die kan begrijpen hoe iemand van achtentwintig doodleuk zes familieleden kan hebben vermoord, om vervolgens, zonder ook maar een greintje spijt, vrolijk verder te gaan met haar leven.
Het verhaal van Grace mist wat mij betreft wel wat diepgang. Want wat moet er toch gebeurd zijn wil je jouw hele familie uit gaan moorden? Maar die diepgang had het misschien dramatischer gemaakt, terwijl ik nu een redelijk luchtig boek vindt, ondanks alle ellende. Het verloopt soms ook wel erg gemakkelijk, waardoor het geheel niet echt geloofwaardig is.
Ik heb een paar vragen voor je – Rebecca Makkai
Je hebt van die boeken waar je niet doorheen komt. Iedere keer lees ik een stukje, maar het pakt me niet. Tot er ineens een moment komt dat dit wel lukt en dan kun je het boek niet meer wegleggen.
Bodie Kane, een bekende podcastmaker, is gevraagd een gastcollege te komen geven op de elitaire kostschool Ganby in New England. Als oud-studente van Ganby roept dat vele herinneringen op: zij was de enige op school met een beurs in plaats van rijke ouders, en een van haar klasgenoten, de populaire Thalia, is in 1995, hun laatste jaar, dood aangetroffen. De omstandigheden van Thalia’s dood en de snelle veroordeling van de zwarte gymleraar Omar Evans zijn al jaren onderwerp van online discussie. Evans heeft al die tijd beweerd onschuldig te zijn. Heeft de politie het onderzoek destijds wel goed aangepakt? Bodie begint te twijfelen aan haar eigen observaties uit die tijd: heeft zij zelf ook misschien bepaalde dingen over het hoofd gezien?
Waar het precies aan lag dat ik niet goed in het boek kwam, weet ik eigenlijk niet. Het kwam wat traag op gang, het verhaal was me nog niet helemaal duidelijk. Maar er kwam meer vaart in en het verhaal begreep ik beter. Dus ondanks het wat mindere begin, werd het uiteindelijk toch een goed verhaal.
Inmiddels ben ik begonnen aan Duin, het boek buiten mijn comfort zone. Echt pas net, dus ik kan er nog niet veel over zeggen. Ik moet nog even toegeven aan het lezen van sciencefiction. Als het verhaal me raakt, dan zal dat wel lukken. Even doorzetten. 🙂
Ik heb een paar vragen voor je heb ik ook nog staan! Ik hou ergens wel van het soort boek waarvan je eerst niet warm wordt en het dan ineens niet meer weg kan leggen. En naar Hoe vermoord ik mijn familie was ik ook benieuwd maar iemand uit mijn boekenclubje heeft het ook gelezen en vond het hoofdpersonage irritant dus nu twijfel ik om het te lezen :p
Oh ja, dat snap ik inderdaad wel, de hoofdpersoon is wel een apart typetje 🙂 Verder was het een leuk boek, het leest wel lekker weg.
[…] werk ik ook even mijn gelezen boeken bij, ik lig nog steeds goed op schema met mijn leeschallenge van dit jaar. Hopelijk gaat het boek […]