Bruggetjes, iedere keer als ik er eentje spot voelt het als een grote ontdekking en moet ik deze vastleggen. Vooral in de bossen heb ik dat en er zijn voor mij nog een hoop bruggetjes te ontdekken. Maar gisteren verplaatste mijn tocht zich buiten de bossen en fietste ik de Hoevenseweg af om op weg te gaan naar de brug in ’t Heukelommetje. Bruggetje mag je het eigenlijk niet noemen, want het is best een behoorlijke brug.
Via Komoot had ik al een route uitgestippeld en na het parkeren van mijn fiets was ik helemaal klaar om op pad te gaan. Om de route vast te leggen, startte ik de app van Komoot op, maar helaas. Blijkbaar valt dit stukje Oisterwijk niet in mijn ontgrendelde regio en werkte de navigatie en het tracken niet. Met mijn gebrek aan richtinggevoel vind ik een navigatie wel prettig, maar ach, ik waagde het er maar op.
Met Joris had ik hier al eens eerder gewandeld en het bleek dat ik nog redelijk wat van de route had onthouden. Dus, ondertussen genietend van de omgeving, kwam ik gewoon bij de hangbrug uit. En kwam ik uiteindelijk ook weer gewoon bij mijn fiets. Dat lukt dus best, zonder een actieve navigatie. Ik moet wel bekennen dat ik af en toe gespiekt heb op het kaartje om te checken of ik goed liep. En helaas kon ik mijn route niet tracken. Nou ja, dat is niet helemaal waar. Dat deed ik met Strava, maar die raakte het signaal kwijt en maakte er een hele vreemde wandeling van.
Ach, ondanks wat technische perikelen was het toch gewoon een fijne wandeling. Een andere wandeling dan door de bossen en langs de vennen. Een andere omgeving en andere geluiden. Mooi om dat verschil te zien en te horen.
Het is altijd wel één van mijn voornemens, meer gaan wandelen. Maar als er dan een goed moment komt om daadwerkelijk aan de wandel te gaan, dan gebeurt het regelmatig dat ik dat moment voorbij laat gaan. Gisteren kon dat ook zo maar weer gebeuren.
Maar gelukkig wist Joris me te overtuigen om in de middag toch op pad te gaan. En, onder voorwaarde dat de route geen 10 kilometer zou bedragen, gingen we op pad.
Voor mijn gevoel niet helemaal in de goede richting, want ik wandel meestal dezelfde kant op richting de bossen. Maar ja, dan ontdek je natuurlijk geen mooie paden. 🙂
Een deel van deze route kende ik wel en ik vind het heerlijk om tussen de weilanden door te lopen. Na wat afslagen kwamen we uit op paden waar ik nog niet eerder was geweest. Ik heb het idee dat dit niet alleen voor mij geldt, want het was er heerlijk rustig. We kwamen bijna niemand tegen.
We volgden De Reusel, liepen richting De Hondsberg en kwamen uiteindelijk uit bij het begin van de Achterste Stroom. Tijdens de route kwamen we wel een hoop muggen tegen, maar de mooie omgeving zorgde voor een goede afleiding. Uiteindelijk liepen we zo’n 7, 5 kilometer (ha, geen 10).
En ik was blij dat ik me over had laten halen. Het was echt een mooie route, zo dicht bij huis. Hoe bijzonder…
Wil jezelf deze route lopen? Je vindt ‘m in mijn Strava-account.
Met dit mooie weer is het heerlijk om een flinke wandeling met de hond te maken. Het is ook extra fijn om snel in de bossen te zijn en te kunnen genieten van de mooie omgeving. En daarom gebeurt het ook regelmatig dat ik een rondje om het Van Esschenven loop.
Natuurlijk hebben we hier in Oisterwijk nog meer prachtige vennen, maar deze is, vooral door de korte wandelafstand, een favoriet. Inmiddels heb ik ook een hele verzameling foto’s. Maar de foto’s bij dit bericht zijn allemaal van gisteren.
Mocht je eens in Oisterwijk gaan wandelen, dan kun je op sommige plekken verwijzingen vinden naar de Tweede Wereldoorlog. Zo ook bij het Van Esschenven. Aan de kant van de Gemullehoekenweg kun je namelijk nog overblijfselen zien van een smeerput, die werd gebruikt door de Duitsers.
Sinds dit jaar, of misschien al wel het jaar daarvoor, zijn we lid van Brabants Landschap. Zo’n organisatie steunen vind ik belangrijk, we hebben zoveel prachtige natuur om ons heen. Daar moet je zuinig op zijn.
Bij het lidmaatschap ontvang je van Brabants Landschap 4 keer per jaar een informatief boekje over de Brabantse natuur. En iedere keer als we zo’n boekje binnen krijgen, ontdek ik weer allerlei nieuwe plekken in Brabant. Zo stond in de laatste editie De Regte Heide genoemd, een gebied waar ik wel ooit ben geweest, maar wat ik eigenlijk alweer was vergeten.
Zonde, want het is een prachtig gebied en ligt op nog geen half uur rijden van ons vandaan. Dus trokken we er gisteren met z’n allen op uit, met het boekje en een route-kaartje in de tas.
Onze kinderen zijn niet altijd heel enthousiast over wandelen, dus kozen we een korte route. Maar wel eentje die langs de grafheuvels van 3000 jaar oud kwam. Je ziet er twee op de foto boven het bericht. Dat vind ik toch wel heel bijzonder, zulke oude vondsten die bewaard zijn gebleven.
Het was niet het mooiste weer gisteren, het druppelde een klein beetje en de lucht zat potdicht. Het gaf de heide een beetje een dramatische aanblik, vooral met die kale bomen. Ik vind het een mooi plaatje. Maar ik ben ook erg benieuwd hoe de heide er uit zal zien als die in bloei staat. Ik wil dus zeker nog een keer terug.
Ik maakte dan ook een voornemen voor het nieuwe jaar, vaker gaan wandelen. En meer gaan ontdekken van al die mooie natuur vlakbij huis. Vandaar de #1 in de titel van dit bericht, hopelijk volgen er nog meer in 2019!
Laatste reacties