Vandaag zijn Joris en ik 16 jaar getrouwd en door de jaren heen hebben we een hele collectie selfies verzameld. Leuk om daar af en toe door heen te bladeren. Om te zien hoe we zijn veranderd door de jaren, maar eigenlijk ook hetzelfde zijn gebleven.
Ik lees graag, ga op ontdekkingstocht en ben nieuwsgierig. Ik leg graag van alles vast, schrijf graag van me af en wil een soort naslagwerk maken. En dat is ook precies het doel van mijn blog, vastleggen en bewaren. En natuurlijk vind ik het leuk als iemand dit ook leest en soms een reactie achter laat. Maar dan komt de valkuil, de statistieken. Want ik ben nieuwsgierig, wil weten wie mijn blog leest, hoeveel mensen even langs komen. Die statistieken gaan dan een te grote rol spelen en leiden me af van mijn werkelijke bedoeling, namelijk gewoon een leuke blog maken waar ik mezelf in kwijt kan, maar ook mezelf in kan vinden door eens even terug te kijken. Ik laat me dan teveel leiden door die statistieken, denk teveel na over wat ik ga plaatsen, trekt dat wel genoeg bezoekers? Waardoor ik dus afdrijf van mezelf en ik mijn oorspronkelijke doel van mijn blog compleet voorbij ga. Mijn blog wordt dan iets waar ik teveel mee bezig ben, waar ik teveel druk op leg. Dat van me afschrijven, leuke momenten vastleggen, gedachten delen gaat helemaal verloren.
En als ik op dat punt aankom, dan stop ik ermee, met dat bloggen. Dat doe ik kan ook een tijdje. Maar ik merk dat dat zo ook niet werkt. Dat ik mijn uitlaatklep mis. Dat ik toch weer wil bloggen, weer gewoon een verhaal wil typen. Dat zou ik natuurlijk ook offline kunnen doen, een dagboek bijhouden. Maar ik vind het ook leuk om met mijn blog bezig te zijn, om daar een leuke pagina van te maken. Te zoeken naar kleurcombinaties, te spelen met thema’s, leuke foto’s plaatsen bij mijn berichten. Dat zou ik missen bij een dagboek.
Daarom start ik na een tijdje weer, begin ik weer te bloggen. Met het voornemen dat ik deze keer niet in deze valkuil trap. Dus daar ga ik weer, weer aan de slag met mijn blog. Deze keer laat ik me niet afleiden, plaats ik gewoon wat ik zelf graag wil en ga ik niet kijken naar de bezoekersaantallen. En het delen op Facebook, Instagram en andere socials, ik denk dat ik dat gewoon niet ga doen. Dit is gewoon mijn eigen plekje en iedere bezoeker of toevallige voorbijganger is van harte welkom!
Kamperen met kinderen, een nieuw hoofdstuk uit mijn kampeergeschiedenis. En het verdient ook zeker een apart hoofdstuk, kamperen met kinderen is nu eenmaal anders dan met z’n tweetjes. De eerste jaren deden we dat ook niet. We gingen wel op vakantie, maar huurden dan een huisje of een stacaravan. Maar toch begon het weer te kriebelen, we wilden weer op pad met een eigenkampeermiddel.
Op mijn werk kwam ik een advertentie tegen (we hadden een soort interne marktplaats) van een vouwwagen. Die zag er goed uit en had een mooie prijs. We kochten de vouwwagen, een Roadmaster, het kampeeravontuur kon beginnen. Het avontuur startte in Limburg, eerst even proefdraaien in eigen land. En dat beviel uitstekend! We hadden genoeg ruimte in de vouwwagen en we genoten volop van het kamperen. Het was trouwens ook een mooie camping, Camping Hoeve De Gastmolen, daar in Limburg. Genoeg moois te ontdekken in de omgevingen en de kinderen vermaakten zich prima op de camping met al die ruimte buiten.
Omdat het zo goed was bevallen, durfde het wel aan om in de zomervakantie naar Frankrijk af te reizen. Het enige obstakel was wel dat we een redelijk grote plaats nodig hadden om de vouwwagen kwijt te kunnen, maar gelukkig bleek dat nooit een probleem. De ruimte die de vouwwagen bood, was alleen meer fijn. Want met de komst van Mees gingen we voortaan met z’n vijven op vakantie. Dat ging prima, het campingbedje paste mooi tussen de andere slaapplekken in en zo sliepen we gezellig allemaal in de vouwwagen. En als het toevallig een keer slecht weer was, dan was er binnen genoeg ruimte om te spelen. In die tijd gingen er nog een bak Playmobil mee. 🙂
Het zijn mooie herinneringen, als ik zo eens terug kijk. Met veel fijne, niet te grote, campings. Zoals die camping in de Ardeche, waar de stoomtrein iedere dag langs kwam. Meestal lagen we dan in het zwembad en zwaaide we even naar de passagiers.
Of de camping bij Hans en Anja, de enige camping die we twee keer hebben bezocht en waar we de verjaardag van Sterre met de hele camping vierden. Dat ging gemakkelijk, want het is een erg kleine en gezellige camping.
De tweede keer op deze camping was trouwens met de caravan van mijn schoonouders. Om eens te kijken of dat wat voor ons zou zijn. De vouwwagen was inmiddels al verkocht, maar een caravan bleek ook niet helemaal ons ideale kampeermiddel te zijn. Dus na die vakantie waren we weer even terug bij de stacaravans en huisjes. We weken zelfs uit naar Denemarken. Het land wat door de kinderen nog steeds ‘het koude land’ wordt genoemd.
Maar het bleef kriebelen, we wilden weer terug naar het echte kamperen. Weer op een veld staan tussen andere kampeerders, ’s avond met een stoeltje voor de tent. Dus kochten we dit jaar een nieuwe tent, reserveerden we een plekje op een camping in Overijssel en genoten we van een erg fijne kampeervakantie. Samen met de kinderen. En ik hoop dat we dat nog heel vaak mogen doen, zodat we nog veel mooie herinnering toe kunnen voegen aan onze kampeergeschiedenis.
Het is inmiddels alweer 6 jaar geleden dat ik meedeed aan de 5 kilometer-loop van de Ten Miles. Ik vond het een mijlpaal, had er flink voor getraind met de de lopers van de Start2Run en was er ook trots op dat ik het haalde.
Na het behalen van die mijlpaal heb ik, zoals ik het me kan herinneren, niet vaak meer hard gelopen. Ik kreeg last van wat kwaaltjes, last van mijn heup en heb mijn hardloopschoenen uiteindelijk niet meer aangedaan.
Maar nu, 6 jaar later, besloot ik om mijn hardloopschoenen weer tevoorschijn te halen en toch weer aan de slag te gaan. Want ik neem me steeds voor om meer te gaan wandelen, maar verder dan af en toe een flinke wandeling gaat dat niet. Je bent daar dan toch een hoop tijd aan kwijt, tijd die ik, in mijn eigen beleving, niet heb. Met hardlopen is dat anders. Dat lukt in een half uurtje (tenminste, nu nog wel) en kan eigenlijk op ieder moment van de dag wel even.
Dat wil niet zeggen dat ik iedere keer vol enthousiasme van start ga. Het kost me soms echt wel moeite om te gaan. Zoals gisteravond, na een best drukke dag, wil ik gewoon graag op de bank zitten. Een beetje tv kijken en verder helemaal niets. Maar met mijn opbouwschema in mijn achterhoofd weet ik dat ik niet meer zo lekker op schema zit als ik die avond niet ga. Dus ga ik en blijkt het een hele mooie avond, geniet ik van de omgeving en na afloop ben ik toch trots op mezelf dat ik ben gegaan. Dat zijn de momenten die ik wil onthouden, want die zorgen dan hopelijk voor extra motivatie om toch weer te gaan.Â
Voor dat opbouwschema, dat ik zojuist noemde, gebruik ik trouwens een app. Ik gebruik niet vaak betaalde apps, maar voor deze maakte ik een uitzondering. Ook omdat ik nog wat tegoed had in de Play-store. 🙂 Het is de 5K-runner app, een app die helpt om uit te komen bij 5 kilometer hardlopen. De afstand die ik dus ooit liep. Hiervoor ga ik 3 keer in de week hardlopen en zo bouwt het langzaam op.Â
Het hardlopen gaat bij mij niet zonder muziek. De muziek helpt me om mijn tempo vast te houden en zorgt ervoor dat ik door blijf gaan. Na het uitproberen van verschillende hardlooplijsten via Spotify, heb ik er inmiddels zelf maar eentje gemaakt. Een playlist met fijne muziek met een lekker tempo. Ik merk dat ik dan regelmatig terug ga naar de 90’s, muziek waar ik me goed bij voel. Mocht je nog tips hebben voor fijne hardloopmuziek, ze zijn altijd welkom. Want ik vind het ook wel fijn om wat afwisseling te hebben.
Dat geldt overigens niet voor mijn route. Ik merk dat er snel een vast rondje in slijt. Een rondje waarvan ik weet hoe lang het ongeveer duurt en waarbij ik ook een stukje door de bossen kan. Geen idee eigenlijk wat de adviezen daarover zijn, of je dat wat meer moet afwisselen. Maar ik merk dat hetzelfde rondje, of ongeveer hetzelfde rondje, me wat rust oplevert. Dat ik niet hoef na te denken waar ik nu precies moet gaan lopen om goed uit te komen met de tijd. Want dat is toch ook wel een pluspunt van het hardlopen, het lukt me soms namelijk om mijn hoofd leeg te maken. Gewoon te lopen, te luisteren naar de muziek en te genieten van de omgeving. En dat is toch wel heel erg fijn.Â
Foto door JESHOOTS.com via Pexels
Het is zover, het tweede deel van mijn kampeergeschiedenis. Ging het eerste deel over het kamperen in mijn kindertijd, nu maken we een sprong in de tijd. Want de eerste keer dat ik weer ga kamperen is samen met Joris, ik geloof in 2001. We kopen een tent, lenen de cognackleurige kadettilac van mijn vader en rijden richting Frankrijk.
Zelf was ik nog niet vaak in Frankrijk geweest, maar het was een logische vakantiebestemming. Joris was er al vaker geweest en een groot deel van Nederland vertrekt ieder jaar richting Frankrijk, dus waarom wij niet?
Dat eerste jaar vond ik het nog wel een erg spannende onderneming. Joris had zijn rijbewijs nog niet en ik had nog nooit buiten Nederland auto gereden. Dus die eerste klim bij Luik vond ik al een hele uitdaging. Maar het ging allemaal goed, irriteerden wel wat vrachtwagenchauffeurs, en we kwamen veilig aan bij onze bestemming in de Vogezen.
Frankrijk beviel me uitstekend, dus ook de jaren die volgden trokken we met z’n tweetje er op uit, met de tent. Omdat ik niet zo van het lange rijden ben, verbleven we vooral in het noorden en midden van Frankrijk. Maar daar is ook voldoende te zien en te doen. We bezochten verschillende kastelen, keken zelfs vanuit de camping uit op het kasteel van Beynac. Wandelden door stadjes en lazen veel boeken op een stoeltje bij de tent. Nou ja, dat laatste doe ik vooral, heerlijk vind ik dat.
Joris en ik zitten wel behoorlijk op één lijn wat betreft vakantie. We vinden het leuk om wat van de omgeving te zien, rond te slenteren in een stadje, maar houden ook van het leven op de camping. Lekker wat lezen, op het gemakje koken en ’s avonds voor de tent wat drinken en gezellig wat bijpraten (als mijn boek tenminste niet te spannend is 🙂 ). Lekker rustig aan, echt een tijd om even uit te rusten en nieuwe energie op te doen voor na de vakantie.
Bij sommige dingen hebben we wel wat andere ideeën. Zo wil ik onderweg altijd even stoppen bij een wegrestaurant voor wat eten, maar gaat Joris liever ergens picknicken. Zo denken we ook over afstanden die we af leggen. Zo wil hij het liefst helemaal naar Zuid-Frankrijk. Maar dat zie ik niet echt zitten, waarom zo ver rijden als je dichterbij ook genoeg kunt vinden?
In de jaren die volgden zijn we wel eens verder gereden dan het noorden en midden van Frankrijk, maar vaak is dat niet gebeurd. Wie weet, ooit, in de verre toekomst, als we weer zonder kinderen op vakantie gaan. Want op vakantie met de kinderen, dat wordt natuurlijk deel 3 van mijn kampeergeschiedenis.
Juni was een maand waarin alles nog een beetje meer begon te wennen, het aangepaste leven in Corona-tijd. En konden we weer na gaan denken over vakantie. Want na alle gebeurtenissen ben ik daar wel aan toe. Het hakt er stiekem in, vooral in mijn hoofd. Ik merk het steeds meer en tel stiekem al een beetje af.
Dat tellen duurt nog even, eerst maar eens terugkijken op de afgelopen maand.
Ik ben weer aan het stoeien met Instagram, wil daar graag een soort structuur aanbrengen, maar dat wil me niet lukken. Ik kan er ook niet goed de vinger op leggen. Bij mijn laatste foto’s ben ik ook afgestapt van het vierkante formaat, maar weet ook niet zo goed of ik daar wel zo blij mee ben. Ik besloot wel om te stoppen met mijn 366-dagen-project. Het geeft me een soort van rust dat ik niet elke dag een foto moet maken.
In juni plaatste ik alleen een bericht over ‘Sluit alle deuren’ van Riley Sager en dat boek las ik eind mei. Maar ik heb zeker wel gelezen de afgelopen maand. Zo las ik ‘Even goede vrienden‘, geschreven door Jane Fallon. Een heerlijk boek over liefde, verraad en wraak. Mocht je nog een fijn boek zoeken om te lezen tijdens de vakantie, dan is dit echt een aanrader.
Ook las ik via Hebban ‘De Stagiair‘ van Helen Monks Takhar. Over dit boek ben ik minder enthousiast. Van niet zo boeiend in het begin tot eigenlijk iets te heftig op het eind.
Maar de leesmaand juni kon ik wel goed afsluiten met ‘Het Bloemenmeisje‘, geschreven door Anya Niewierra. Een mooi en bijzonder verhaal met allerlei spannende ontwikkelingen. Ontwikkelingen die ik aan het begin van het boek niet had verwacht. Het is een pakkend verhaal en daardoor een boek dat je niet gemakkelijk weglegt.
Het was, wat Netflix betreft, de maand van de slechte film. We kijken niet zo vaak films. De meeste duren te lang om goed te combineren met de bedtijden van de meiden. Heb je tips van goede films voor 12 jaar en ouder die anderhalf uur duren, ze zijn welkom! Maar goed, die slechte film dus.
De meiden waren een avondje uit logeren, dus hadden we mooi tijd om de Penoza-film te bekijken. Ben je fan van de serie en heb je de film nog niet gezien? Doe het niet! Van de serie heb ik echt genoten, bij de film heb ik zelfs gedacht om ‘m maar gewoon uit te zetten. We keken ‘m uiteindelijk helemaal, maar het kostte mij echt wel wat moeite.
De avond erop keken we naar Vals, samen met de meiden die weer thuis waren. Laten we het er maar op houden dat dit weekend alleen maar uit slechte films bestond. Ik ben er wel weer even klaar mee.
De zomervakantie en het kamperen is een onderwerp wat, volgens mij, ben meer mensen leeft. De berichten hierover worden goed bezocht. En ook leuk dat er reacties op komen, dat voelt iedere keer weer als een stukje waardering.
De berichten die de afgelopen maand het meest werden gelezen zijn:
En zo kabbelen we rustig door naar de zomervakantie. De laatste schooldagen komen al in zicht, het afscheid van groep 8, kadootjes voor juffen en meesters. Genoeg om naar uit te kijken en over na te denken. En we tellen af naar onze kampeervakantie. Die komt ook steeds dichterbij.
Laatste reacties