Het is inmiddels 2 maart, mijn onbetaalde verlof van 2 maanden zou gisteren zijn gestart. Zou, want dat is toch anders verlopen. En het gekke is dat het voelt als iets dat al een tijdje geleden is gebeurd. Maar nee, dit alles speelde aan het begin van deze week.

Maandag liep ik door de gang, op weg naar ons kantoortje om daar de dag te starten. Maar mijn manager riep me en nam ik de afslag naar haar kantoor. Even over mijn onbetaald verlof. Want kom ik daarna nog wel terug? Daarop kon ik alleen maar antwoorden dat dit niet het geval zou zijn. Ik zit niet meer op mijn plek en wil de tijd nemen om te onderzoeken waar dan wel. Kan ik dan niet beter ontslag nemen?

Met de vraag om daar over na te denken liep ik naar buiten. En ik begreep het wel, want eigenlijk zijn die 2 maanden van onbetaald verlof alleen maar uitstel van iets wat dan toch komen gaat. Ik belde Joris even, wilde het met hem overleggen. Maar voor mezelf had ik de beslissing al wel genomen.

Dus liep ik een tijd later weer terug naar het kantoor van onze manager en vertelde haar dat ik dan inderdaad ontslag zou nemen. En toen ging het heel snel. Want ik zou al per 1 maart met onbetaald verlof gaan en het werd kort dag, maar dat zou dan ook voor mijn ontslag gelden. Het voelde raar om het aan mijn team te vertellen. Maar ik voelde me ook heel gewaardeerd, omdat ze het allemaal oprecht heel jammer vonden. Ik zal ze ook allemaal heel erg gaan missen.

Toch is het voor nu de juiste beslissing. Om te onderzoeken wat ik ga doen, dat lukt het beste als ik daar de tijd voor neem. Los kom van mijn werk en me daar volledig op kan richten. Ik heb er ook veel zin in, wat komt er allemaal op mijn pad en waar zal mijn tocht eindigen?