De afgelopen dagen logde ik al een aantal keer in op mijn blog. Ik ging maar weer eens aan de slag met het uiterlijk van blog, een beetje aanrommelen. Ik wil een bericht plaatsen, ik weet alleen niet goed hoe ik moet beginnen. Want het is een vreemde en verdrietige tijd, de afgelopen weken. Vanochtend kwam ik op Twitter een blogbericht van Marco Raaphorst tegen. En dat bericht zorgde er eigenlijk voor dat ik besloot om toch een bericht te typen.

Want na een tijd van ziekte is op 20 mei mijn moeder overleden. De laatste dagen voor haar overlijden waren heftig. Het doet veel pijn om te zien hoe iemand steeds verder verdwijnt door een verschrikkelijke ziekte, niet meer bereikbaar is en hard op weg is naar het einde. En als het dan zover is, volgt er een tijd van regelen en afscheid nemen. Uiteindelijk blijft het verdriet over.

Het is moeilijk, het omgaan met het verdriet, alles een plek geven, omgaan met het besef dat mijn vader alleen achter blijft. Dat heeft allemaal zijn tijd nodig, dat zeggen de mensen om me heen, neem de tijd. Maar dat voelt zo abstract, zo vreemd. Hoeveel tijd is dat, hoe weet ik of ik voldoende tijd heb genomen? Voel ik me dan anders? Ik weet nu eigenlijk nog niet eens hoe ik me voel. Ik kan in de supermarkt staan en ineens worden overvallen door tranen.

Ik voel wel sterk de behoefte om alles van me af te schrijven, maar het is lastig om de juiste woorden te vinden. Hoe breng ik onder woorden hoe ik me voel, wat er allemaal door mijn hoofd gaat. Dat gaat me waarschijnlijk ook niet goed lukken, maar het schrijven van dit bericht helpt al een beetje. Gewoon even mijn verhaal kwijt kunnen, mijn gedachten wat op orde brengen, toch een poging wagen om het één en ander onder woorden te brengen.