Eindelijk neem ik de tijd voor de boeken die nog in de boekenkast staan te wachten. Door het gemak van de ereader komen ze soms op een tweede plaats. Wat ze totaal niet verdienen, want Confettiregen is een boek dat het meer dan verdiend om gelezen te worden.

Maar eerst hieronder een korte samenvatting:

Confettiregen is een prachtig, ontwapenend en ontroerend verhaal over een jongen genaamd Wobie die opgroeit in een warme en veilige omgeving. Als in een sprookjeswereld. Eenmaal op school komt hij erachter dat zijn enthousiasme volgens sommigen gekooid moet worden, dat sommige kleren alleen voor meisjes bestemd zijn en dat verliefdheid ingewikkelder is dan een hartje tekenen.

Aan de hand van drie bepalende ontmoetingen in zijn jeugd, komt Wobie steeds meer over zichzelf te weten. Naarmate hij ouder wordt ontdekt hij langzaam maar zeker dat hij anders is dan zijn broers, anders dan zijn meeste klasgenoten, anders dan wie hij dacht te zijn. Anders dan wie hij wilde zijn. Langzaam sluipt er een grijze mist in zijn leven, en begint hij iets te ontdekken dat eerst genegeerd, vervolgens gevreesd, maar uiteindelijk gevierd wordt. Dit boek is een dagboek van die worsteling en die zoektocht.

Het verhaal van Wobie begint al in zijn vroege jeugd en meteen neemt hij je mee in zijn wereld. Een prachtige wereld, maar voor Wobie is het een grote worsteling. Deze worsteling, het verdriet en de frustratie wordt zo mooi omschreven. En steeds vraag je je af, waarom? Hoe komt het toch dat hij niet zichzelf durft te zijn, niet kan zijn of niet wil zijn?

Voor mijzelf als moeder roept het ook allerlei vragen op. Het gezin van Wobie voelt als een warm en open gezin, waar je volledige jezelf kunt zijn. Maar toch ervaart Wobie dit niet zo. Hij sluit zich af, kan zichzelf niet zijn. Of wil zichzelf niet zijn. Hoe gaat dit dan in ons gezin, geven wij onze kinderen de ruimte om zichzelf te zijn, voelen zij zich veilig genoeg om te kunnen zijn wie ze willen zijn?

Dit boek is daarom ook een geweldig boek, omdat het een ondersteuning kan zijn voor jongeren, die hetzelfde kan vragen. Maar ook voor ouders, omdat het je aan het denken zet. Hoe zit ons gezin in elkaar, kunnen we open zijn, bieden we de veiligheid, zodat iedereen zichzelf kan zijn.