Gisteren was het zover, de dag van de examenuitslagen. De dagen ervoor begon de spanning al wat te stijgen. Niet alleen bij onze oudste, maar ook bij Joris en mij. De verwachting van de oudste was een her en ik wist eigenlijk niet goed wat te verwachten.
Gisterochtend werden de N-termen bekend gemaakt, ik denk dat de N staat voor normeringen. Ik kreeg een berichtje van Joris, want die N-termen leken niet gunstig, dus was de vrees van de oudste dat ze het niet had gehaald.
Het werd 13.45 uur, vanaf deze tijd zou er gebeld gaan worden. En ik was niet thuis, ik zit midden in de training van mijn nieuwe baan en moest dus daar zijn. Maar in dat half uur dat er gebeld kon worden, zat mijn hart in mijn keel en zat mijn gedachten bij die uitslag. Ik hoorde maar niets, zou het dan toch gelukt zijn?
Iets na 14.15 uur nemen we even pauze en op het moment dat ik naar buiten loop, gaat mijn telefoon, de oudste. Met trillende handen neem ik op en ik hoor haar huilen, heeft ze het niet gehaald? Maar het zijn tranen van geluk, want met moeite weet ze uit te brengen dat ze is geslaagd. Ik schiet vol, ik hoor Joris in tranen en mijn lieve collega’s reageren super enthousiast (en ook met wat traantjes). Ze heeft het gewoon gedaan, ik ben supertrots.
‘s Avonds is de rust weer wat wedergekeerd, de oudste is naar een feestje, de jongste ligt in bed en de middelste is bijna zover. We kijken ondertussen een stukje van Jinek, waar Jasmine Sendar te gast is. Haar zoon kreeg ook te horen dat hij geslaagd is. En nee, zij was ook niet thuis, want aan het werk. Eva Jinek vraagt aan haar of ze zich daar niet schuldig over voelde. De vraag irriteert me.
Want dat is waar ik zo mee worstel, dat ik me schuldig voel dat ik er niet ben op zo’n moment. Terwijl de oudste helemaal begrijpt dat ik nu die training heb en ze er totaal geen moeite mee heeft. Toch baal ik dat er niet ben, het gevoel dat ik dan tekort schiet. Dat schuldgevoel speelt dan weer op. En zo’n vraag van Eva Jinek helpt nou niet echt om dat te verminderen.
Maar ik vraag me dan ook af of ze dat ook aan man zou hebben gevraagd? Of hij zich schuldig voelde dat hij niet fysiek bij zijn kind was tijdens die examenuitslag? Ik denk het niet.
Mijn vader en moeder werkten allebei in het onderwijs en moesten dus ook gewoon werken toen ik eind jaren 80 mijn havodiploma haalde. Ik geloof niet dat zij daar een schuldgevoel over hadden, nooit gemerkt in ieder geval. En ik vond het heel normaal. Toen zij uit school kwamen was er taart en feest. Nu waren ze er natuurlijk heel vaak wél op andere momenten zoals vakanties.
Ja, dat is wel het voordeel van het onderwijs. 🙂
En dan vergeet ik je te feliciteren! Van harte natuurlijk, wat een heerlijk gevoel moet dat zijn vooral voor haar, maar zeker ook voor jullie!
Ik ben ook vrij zeker dat ze dat niet aan een vader zouden vragen. Dat is net zoals dat een vader die alleen is met zijn kind “oppast” en het bij een moeder doodnormaal is dat ze alleen is met haar kind. Maar ja, breek me daar de mond niet over open, ik krijg daar de kriebels van.
Dat gezegd zijnde; Hoera!!! Wat een spannend moment moet dat geweest zijn!
Bij ons werd er ook gebeld bij slecht nieuws. Toen ik in het vierde middelbaar zat had ik een half uur voor ze me belden via msn al gelezen van een klasgenoot dat ik niet geslaagd was :’)
Net als papadag, ook zo’n vervelend woord.
En via msn erachter komen dat je gezakt ben, dat is wel een heel vervelende manier.
Maar dank je, het was zeker spannend!
Van harte gefeliciteerd met het slagen van je dochter!!
Mijns inziens hoef je je overigens helemaal niet schuldig te voelen. Hopelijk kan je het loslaten.
Ja hoor, dat lukt wel. Op dat moment voelde het gewoon even vervelend, en die opmerking ‘s avonds op tv wakkerde dat nog wat aan. 🙂
Hey ik ontlurk mijzelf even. Ik ben grotendeels opgegroeid zonder moeder en met twee vaders. Er werden tijd overblijfmoeders gevraagd en vrijwilligers die mee gingen waren altijd vrouwen. Mijn vaders schreven vriendelijk terug, wij moeten gewoon werken. Ik kreeg mijn uitslag terwijl ze allemaal thuis waren en had liever alleen geweest. Als ze zakken is het waardeloos maar ook hun eigen schuld, als ze slagen gaan ze naar mbo hbo etc en moeten ze ook hun eigen boontjes doppen toch? Dat is volwassen worden. De vraag van Jinek verbaasd me niet, het is me al eerder opgevallen hoe erg zij in het manvrouw patroon zit.
Als jij thuis had kunnen zijn dan had je daar gezeten, geen schuldgevoel dus. En gefeliciteerd je mag trots zijn ze heeft het gehaald. Laat zij de eerste generatie worden waarin dit soort sexegebonden domme vragen niet meer gesteld worden.
Ik was me nog nooit zo bewust dat zij zo in dat manvrouw patroon zit. En het valt me echt wel wat tegen van haar, had haar anders ingeschat.
[…] kon het al eerder deze week al lezen, onze oudste is geslaagd! Zo fijn, heerlijk om iedere keer die vlag te zien wapperen. Ik […]
Gefeliciteerd Aukje! En alleen maar goed teken dat je er niet bij kon zijn omdat je met je nieuwe baan bezig bent. Als jullie het daarna maar wel gewoon gezellig vieren, dat is het belangrijkste: tijd en aandacht ervoor hebben. Stom hè, dat zo’n TV-programma dan met zo’n kleine onopvallende vraag meteen alle stereotypes en patronen weer bevestigd waar we juist vanaf proberen te komen!