VerpleegThuis is het boek geschreven door Teun Toebes en Jonathan de Jong. Het is een heel bijzonder verhaal. Want Teun besloot om op 21-jarige leeftijd op een gesloten afdeling in een verpleeghuis te gaan wonen. Waarom zou je dat doen? Waarom ga je op je 21ste tussen mensen met dementie wonen? Zoals in het boek ook te lezen is, wordt hij door veel mensen voor gek verklaard.
Maar Teun maakt een hele bewuste keuze, hij wil ervaren hoe het is om op een gesloten afdeling te wonen, maar wil ook laten zien hoe de wereld, onze maatschappij, aankijkt tegen mensen met dementie. Door mijn werk in de ouderenzorg is het boek herkenbaar, de verhalen die er spelen, hoe het er aan toe gaat in een verpleeghuis. En ik denk dat dit voor heel veel collega’s in de ouderenzorg zo zal zijn. Natuurlijk is ieder huis anders, er wonen immers veel verschillende mensen, maar veel dezelfde onderwerpen spelen in veel verschillende huizen.
Door de persoonlijke verhalen en de ervaringen van Teun wordt dit allemaal goed in beeld gebracht. Ook hoe er wordt omgegaan met de bewoners van de afdeling waar hij woont. Daarom ook vind ik het boek van Teun zo waardevol, het laat zien dat mensen met dementie gemakkelijk aan de kant worden gezet. Dat zoveel draait om veiligheid, dat de mensen, waarvoor al die veiligheid wordt gecreëerd, worden vergeten. Er wordt te weinig gekeken naar de mensen zelf, naar het individu. En dat is juist zo belangrijk, dat je wordt gezien. Dat je wordt gewaardeerd om wie je bent, dat je er mag zijn.
Er zijn zoveel valkuilen, zoveel gewoontes en zoveel regeltjes dat het lastig is om dat doorbreken. Ik merk ook bij mezelf dat ik er te gemakkelijk in mee ga, dat ik er meer bij stil moet staan. Dan ben ik dankbaar voor zo’n boek als dit boek van Teun, zodat ik weer even met mijn neus op de feiten wordt gedrukt, dat ik er weer over na ga denken. Dat ik mezelf daar in wil verbeteren. Meer wil zijn zoals Teun.
Want ik heb bewondering voor wat hij doet, hoe hij in het leven staat en mensen aan het denken zet. En hoe meer mensen zijn boek lezen, hoe meer mensen na gaan denken. Hoe meer beweging er komt. Mijn boek ga ik in ieders geval uitlenen aan mijn collega’s. Wie weet zijn er zorgmanagers die er een aantal schaffen, het zelf gaan lezen, maar er ook een soort doorgeef-boek van maken en er zo voor zorgen dat meer mensen dit boek gaan lezen.