Op 28 mei werd mijn moeder (ons mam) gecremeerd. Ik vind dat iets waar je niet teveel over na moet denken, iets wat erbij hoort. En na zo’n crematie blijft er natuurlijk as over. Ook zo’n raar idee.
Die as moet 30 dagen bij het crematorium blijven, dat is wettelijk vastgelegd. En vervolgens komt er dan een brief vanuit het crematorium dat je de as op mag komen halen. Of je kunt kiezen voor één van de vele opties, waar allemaal een flink prijskaartje aanhangt. Zo kun je kiezen voor uitstrooien vanaf een boot in de Noordzee of vanuit een vliegtuig. Bij geen één optie mag je aanwezig zijn.

Ons pap en ik kozen ervoor om te as op te halen. Dus stapten we donderdagochtend in de auto om dezelfde rit te rijden, wat de laatste rit voor ons mam was. Zoiets.

Natuurlijk waren we te vroeg bij het crematorium, maar we werden vriendelijk ontvangen. Of we iets wilden drinken? Ik geloof dat we allebei wel weer zo snel mogelijk weg wilden, dus bedankten we vriendelijk. De as werd gehaald en bleek in een rechthoek-vormige doos te zitten. Met daarbij een vuurvaste steen met een nummer, om toch zeker te zijn dat het de juiste as is.

Dus dan staat daar zo’n doos op tafel en dat is wat er over is. De hele situatie was onwerkelijk, surrealistisch. En het besef dat dit is wat over is, zorgde voor tranen. Of we er een tasje om wilden? Tja, doe maar, dat is wel zo handig.

Na het tekenen van de papieren mochten we de as meenemen. Daar liepen we, weg van het crematorium, arm om elkaar heengeslagen met een tas met as, richting de auto. Toch niet helemaal de laatste rit, want ons mam gaat weer mee naar huis.